Ба иттифоқи тамоми уммати Ислом саҳеҳтарину мӯътамадтарин китоб баъди Қуръони карим “Саҳеҳ”-и имоми муҳаддисин Абӯабдуллоҳ Муҳаммад ибни Исмоъил ибни Иброҳим ибни Муғира ибни Бардизбеҳи Бухорӣ мебошад.
У аз хурдсолӣ ба омӯхтану азёдкунии аҳодиси Расули акрам (с) пардохта буд ва ҳофизаи қавие, ки Худованд ба вай бахшида буд, ӯро дар ҳифзу азбаркунии даҳҳо ҳазор ҳадис кӯмаку ёрӣ мекард. Рафиқону ҳамасронаш ба ин фазилату бузургиаш эътироф намуда мегӯянд, ки “ӯ дар ҳифзи дуруст ва устувори аҳодис шӯҳраи офоқ гардида буд, ҳатто мардуми ҳадиснавис аз пушти ӯ давида, хоҳиш мекарданд, ки каме биншинад ва барояшон ҳадис бигӯяд.”

Дар замони Бухорӣ китобҳои ҳадис, ки дорои аҳодиси саҳеҳ ва заъиф буданд, таълиф мегардид ва устодаш бисёр вақтҳо орзу мекард, ки кош шахсе барои ҷамъоварии аҳодиси саҳеҳ ҳиммат мегузошт ва онҳоро аз ҳадисҳои заъиф ҷудо намуда, тадвину таълиф мекард.
Вай орзуи устод ва хоҳиши дӯстонашро иҷобат намуда, ба ин амали бузург пардохт ва дар муддати шонздаҳ сол ва аз миёни шашсад ҳазор (600,000) ҳадис китоби "Саҳеҳ”-и худро интихоб ва таълиф намуд. Китоби ”Саҳеҳи Бухорӣ” бо ҳадисҳои мукаррараш дорои 7397 ҳадиси саҳеҳ мебошад.